Friday, January 19, 2018

One wish

All I want is just one thing 
One minute 
One click
One photo, 
One pencil
One paper
One sketch.
But, how long will it take?
One month?
One semester?
One year?
Or never?

Dec 2017
Methma

Sunday, January 14, 2018

අතරතුර දිග ගමනක්

නැතිවෙච්ච මල්ලියෙක්
හොයන අක්කෙක්
ගේ දුක්බර කථාවක්...
පාළු මං පෙත්
වල ඇවිද යන දුර ගමනක්
අතරතුර එක මොහොතක්
නතරවී දැක අයෙක්
ඔබගේ මතකයක්
මුවරැඳෙව්වා එක හිනාවක්...
ඔබ නොවන බව දැනත්
හිතුවෙ නෑ කිසි වෙනසක්
පැතුවෙ නෑ කිසි දෙයක්
අනේ ඒත්
ගතවෙද්දි ටික දිනක්
සැගව ගිය වගක්
පිළිගන්න වුනා දුකකින් උනත්...
පාළු මං වල ඇවිද ගියත්
සෑහෙන දුරක්
ඔන්න නැවතත්
මුව රැඳව්වා සිනාවක්
ඔබගේ මතකයක්
අයෙක්
දෙදෙනක්
මුණගැසුනා නැවතත්
ඒත් අද ඒ අයත් 
ගිහින් බොහෝ දුරක්...
කවුරුන් හෝ කෙනෙක්
හමුවේද නැවතත්
මුව රඳවන සිනාවක්
සිහිකර ඔබගෙ මතකයක්
පිසදමින් එක කඳුලක්...



Tuesday, January 9, 2018

That day

Nineteen years
And one day ago
You were laying down on the bed
Lifelessly
I felt your pain
My poor little brother...
I was helpless
It was painful looking at you...
I didn't want to leave you alone
Yet, I waved my hand to say bye
You didn't
I was miserable...
You were laying down with
Your pale little face,
No smile
No talk
No any movements
Ohh, my dear brother...
I grabbed your hand
And waved it
Back at me
To make it less miserable...
Suddenly,
You moved your hand
And saluted me 
The way we usually did...
I was so happy
I thought you were fine now
And left home
With a consolation...
I still remember
I played with my friends 
I even wrote a poem on my desk...
On my way back
I met one of my uncles
He was coming from our home
He turned it back to give me a ride
It was the first time I am
Having a ride...
I was excited at that moment
Yet, felt that something was odd...
Before we reached home
I realized that
Your salute
Was your goodbye tribute to me...

Methma 
Jan 9, 2018

Saturday, January 6, 2018

30: කුමුදු අක්කා: Kumudini

ආයුබෝවන්!

මාස ගානකට පස්සේ මට ඉඩපාසුව හම්බ උනා චිත්‍රයක් අඳින්න. මේ සැරේ ඇන්ඳේ කුමුදු අක්කව. මම මෙතුවක් කල් ඇඳපු චිත්‍ර දැකලා එයාට ආස හිතිල තියෙනවා මට කියල චිත්‍රයක් ඇඳගන්න. ඉතින් ඒකෙ ප්‍රතිඵලයක් හැටියල තමයි මේ චිත්‍රය අඳින්න ගත්තේ. අපි ඒක බලලා ඉමුකො ඉස්සෙල්ලා.





මේ පින්තූරය අඳින්න මම බාවිතා කල වර්ණවත් පින්තූරය මෙතනින් ගිහින් බලන්න පුළුවන්. මේ පින්තූරෙ අඳින්න නම් එච්චර කාලයක් ගත උනේ නෑ. අඩුපාඩුනම් ගොඩක් ඇති ඒත් මම මේ පින්තූරෙට ගොඩාක් කැමතියි. ඒ මට ඕනි විදියට ඒක ඉක්මනින්ම ඇඳගන්න පුළුවන්විච්ච නිසා. ඔයාලා මුල් පින්තූරය ඉතා හොඳින් නිරීක්ෂනය කරොත් පෙනේවි, කුමුදු අක්කාගේ මූහුණ සුමට එකක් නෙවෙයි කියලා. එයාගෙ ඒ මුහුණේ නියම ස්භාවය කොහෝම හරි අරගන්න මට ඕනි උනා. ඉතින් මම ඔක්කොම වැඩ ඉවර උනාට පස්සේ පටන් ගත්තා එයාගෙ වලවල් සහ බිබිලිටික ස්මතු කරන්න. මම හිතන්නේ එයානම් ඒ වැඩේට එච්චර කැමති වෙන එකක් නෑ. මගේ හිතට බයකුත් දැනෙනවා. කොහොම උනත් මගේ උත්සාහය එතරම්ම සාරථක නොවුනත් මේ පින්තූරයේ අවසන් නිමවුම ගැන මම තෘප්තිමත්. මම වෙනද වගේම වැඩිපුරම කැමති එයාගෙ කොණ්ඩෙට ඒවගේම මට අමාරුම උනේ ඇඳුම නිවරදිව අරගන්න.

පහුගිය මාසෙ ලංකාවට ගිය වෙලේ මගේ මේ චිත්‍ර අඳින එක ගැන දුමින්ද මල්ලී ගොඩක් වැදගත් ප්‍රශ්නයක් යොමුකරා,

"අක්කේ හොමද අනේ ඔයා මේ චිත්‍ර අඳින්නේ? විස්තර එකින් එක පෙන්නන්න ගියාම සෑහෙන වෙලාවක් යනවා නේද? මට නම් බෑ එහෙම අඳින්න.  එපා වෙනවනේ අනේ. "

"ඔව් වෙලා යනවනම් තමයි ඒත්..." මම එකපාරට කරකලා අතැහැරිය වගේ. දුමින්ද අහපු ප්‍රශ්නෙට හරි පිළිතුරක් දෙන්න හැකි උනේ නෑ මට, යාන්තමට ජාමෙ බේරගන්නවා මිසක්.

"ඉස්සර ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ මටත් එපා වෙනවා චිත්‍ර අඳින්න ගියාම. මම ආස නෑ කුඹුරුවල එහෙම චිත්‍ර අඳින්න. එකින් එක අඳින්න ගියාම සෑහෙන වෙලාවක් යනවා, එතකොට ඉතින් ටිකක් වෙලා යනොටම එපා වෙලා අතහැරලා දානවා." මම කීවෙ ඉස්සර මතකයන් අවදි කරමින්.

මම ලංකාවෙ ඉන්න ටික දොහට චිත්‍ර අඳින්න කියල ඕනි කරන හැමදේම ගෙනියලා තිබ්බත් චිත්‍ර ඇන්ඳෙත් නෑ, චිත්‍ර අඳින්න ඕනි උනෙත් නෑ, ආසාවක් තිබ්බෙත් නෑ.  නමුත් ආයි මම මෙහෙ ආවට පස්සේ, මට චිත්‍ර අඳින්න ඕනි උනා, ගොඩක් චිත්‍ර අඳින්න ඕනි උනා, ඒ විතරක් නෙවයි ඇන්ඳත් එක්ක. ඒ කොහොම වෙතත් උත්තරයක් දීගන්න බැරිව තිබ්බ දුමින්ද ප්‍රශ්නෙ මගේ හිතේ රැවුපිළි රැව් දුන්නා. මටත් ඒක ප්‍රශ්නයක් උනා. හැබැයි ඉතින් මහෙ ඇවිත් දවසක් දෙකක් යනකොට උත්තරේ නිකන්ම ආවා.

"අපි මෙහෙ ගෙවන්නේ බොහෝම තනිවිච්ච ජීවිත; කැම්පස් එකට යනවා, වැඩ කරනවා, ගෙදර එනවා. ගෙදර හිටියත් ඇතුලෙමයි ඉන්නේ, කරන්න කියලදේකුත් නෑ, කථාකරන්න කියල ගොඩක් කට්ටියත් නෑ (එක්කෙනයි නෙ ඉන්නෙ). අන්න ඒකයි මට පුළුවන් උනේ පැය ගනන් වැය කරලා චිත්‍ර අඳින්න. තනිකම පාළුව නැති කර ගන්න තමයි මේ චිත්‍ර අඳින්නේ. ලංකාවෙදි නම් මේ වගේ දෙයක් කරන්න කොහෙත්ම වෙලාවක් නෑ. පුළුවන් කමකුත් නෑ."

 අන්න ඒකයි ඇත්ත උත්තරේ.

කුමුදු අක්කට දීර්ඝායු වේවායි පතමින් අදට නවතිනවා.


Tuesday, January 2, 2018

Where are you?

When all of you are around
It's noisy and distracting
I don't mind it
I can concentrate on what am doing
I mean,
'When I want'...
It's warm and cozy
I can come and talk
Anytime I want
At least one of you is there
For me...
Even no one is here to hear me out
I am okay
Because I know
You guys are somewhere
Nearby
So I can talk later...
But, now
Almost all the spots are empty
None of my friends are here
No one will even come later
I went to your desks few times
They look clean and orderly
I have a strong feeling
Of emptiness...
Isn't this saying
I am lonely and
Bored with nothing???
Ohh no
At least one of you could come...
It reminds me
The loneliness I had
On my early days...

Methma
Jan 2, 2018