ඒ දවස

හරියටම වසර විසි දෙකකට පෙර
අද වගේ දවසක
වැතිර සිටියා ඔබ ඇඳ මත
කිසි පණක් නොමැතිව
අනේ දැනුණා මට වේදනාව හරියට
මල්ලියේ මගේ අහිංසක...
අසරණව කිසිත් කරගත නොහැකිව
බලා උන්නා මම දිහා සගවන් කඳුළු කැට...
ඔබ හැර යන්න ඕනි උනේම නෑ මට
ඒත්, මම යන්නම් අත වැනුවා නිකමට
නොසෙල්වීම සිටියා ඔබ ඇඳ මත
මහා වේදනාවක් දැනුණා පැටියෝ මට
මා දිහා බලා උන්නා සුදුමැලිව
පෑවේ නෑ හිනාවක් නිකමට
කළේ නෑ කථාවක් වචනෙක
අනේ නෑ සෙල වුනේ දශමෙක
පුංචි මල්ලියා අපේ අසරණ...
හදිස්සියේම නොසිතූ විලසට
ගත්තා ඔබ අත නලළට
කළා මට ආචාර හැමදාම අපි කල විදියට...
හිනා මල් ගොන්නක් පිපුනා මගේ හිත තුල
සැනසුනා මම සිතමින් නෑ දැන් හොඳයි ඔබට
නික්මුනි මා දරා ඒ සැනසුම...
මිතුර මිතුරියන් සමඟ කළ සෙල්ලම
පුංචි කවියක් ලීවා මේසය කොනක
ඒ සියල්ල මතකයි අදත් මට ලාවට...
නැවත මා ගෙදර එන අතරතුර
අපේ ගෙදර ඉදං එන
ගුණේ මාමා හමුවුනා මට
හැරවුවා ඔහු බයික් එක මා දුටු විගස
'යං දුව, දාන්නම් මං ගෙදරට'
එයයි මගෙ පළමු බයිස්කල් පැදුම
සතුටින් කැළඹුණා සිත මොහොතකට
ඒත්, නොවලහා දැනුණා මට
මොකක් හරි අවුලක් ඇති වග
උඩහ ගෙදර අයියා ජයවර්ධන
දෙන්නට අපේ දළු ලොරියට
ගෙන ගියේ මන්ද කවරදාකවත් නැති විලසට?
තේරුණා මට යන්නටත් කළින් වත්තේ මායිමට
ඔබ කළේ ගෞරවනීය අවසන් ආචාරය වග...

මෙත්මා
2021 ජනවාරි 8